Ηρακλής

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΔΡΥΟΠΕΣ

Λένε πως κάποτε στην περιοχή του Παρνασσού ζούσαν οι Δρύοπες. Ο Ηρακλής τους πολέμησε γιατί είχαν κάνει αδικίες. Μάλιστα λέγανε πως μόλυναν το ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς, οργανώνοντας φαγοπότι εκεί μέσα. Έτσι ο Ηρακλής τους τιμώρησε και κάποιοι από αυτούς κυνηγημένοι πέρασαν στην Εύβοια, την κατέβηκαν ως το νότο και έφτιαξαν μια σπουδαία αρχαία πόλη την Κάρυστο.

Πηγή : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.4. σελ.99, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΑΙΔΗΨΟΣ

Τα ιαματικά νερά της Αιδηψού σύμφωνα με τη μυθολογία είναι το δώρο του Θεού της φωτιάς Ήφαιστου προς την Θεά Αθηνά για τον προστατευόμενο της Ηρακλή. Η θεά Αθηνά , για να ξεκουράζεται ο Ηρακλής μετά από τους άθλους του, ζήτησε από τον αδερφό της , Ήφαιστο, να φέρει στην επιφάνεια της γης νερά θερμά, Ιαματικά για να ξεκουράζουν και να γιατρεύουν. Ο Ήφαιστος με το θεϊκό του σφυρί χτύπησε τα έγκατα της γης και αμέσως άρχιζαν να αναβλύζουν θερμά νερά από πηγές της Αιδηψού. Λένε πως μετά από κάθε άθλο του ο Ηρακλής ανέβαινε στη Βόρεια Εύβοια στην Αιδηψό και λουζόταν στα ιαματικά νερά της. Έτσι ανακτούσε τις δυνάμεις του και ήταν έτοιμος για τον επόμενό του άθλο.

Πηγή: Καλέμης, Α., Μια φορά κι έναν καιρό εκεί στην Εύβοια… Η ιστορία της Εύβοιας για μικρά και μεγάλα παιδιά. Ευβοϊκές Εκδόσεις Κίνητρο, Αθήνα,2003.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΟΣ

Κάποτε ο Ηρακλής πήρε μέρος σε μια τοξοβολία που οργάνωσε ο βασιλιάς της Οιχαλίας Εύρυτος. Η Οιχαλία ήταν πόλη της Εύβοιας, κάπου κοντά στην Ερέτρια. Το τίμημα για τον νικητή ήταν η κόρη του βασιλιά, η όμορφη Ιόλη. Ήρθε λοιπόν στην Οιχαλία ο Ηρακλής, πήρε μέρος στους αγώνες, κέρδισε, αλλά ο Εύρυτος δεν κράτησε το λόγο του. Θυμωμένος ο Ηρακλής κυρίεψε την πόλη του, σκότωσε τον Εύρυτο και τους γιους του και πήρε αιχμάλωτη την Ιόλη. Την έστειλε στην Τραχίνα που ήταν το παλάτι του, με συνοδό τον βοηθό του Λίχα. Ο ίδιος ανέβηκε στη Βόρεια Εύβοια στο ακρωτήριο Κηναίο, όπου έχτισε ένα βωμό για να τιμήσει τον Κηναίο Δία και ετοίμασε όλα τα απαραίτητα για τη θυσία.

Πηγή : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.4. σελ.114 - 118, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Λίχας με την Ιόλη έφτασαν στις Τραχίνες όπου στο παλάτι τους υποδέχθηκε η γυναίκα του Ηρακλή η Δηιάνειρα. Όταν έμαθε ποια ήταν η Ιόλη, κυριεύτηκε από ζήλια, αλλά δεν το έδειξε. Δέχθηκε ευγενικά την Ιόλη και διέταξε να την περιποιηθούν βασιλικά. Θυμήθηκε όμως το ερωτικό φίλτρο που της είχε δώσει ο Κένταυρος Νέσσος πεθαίνοντας. Αυτός κάποτε που χρειάστηκε να περάσει σε ένα ποτάμι απέναντι τη Δηιάνειρα προσπάθησε να την κάνει δική του και ο Ηρακλής τον σκότωσε. Λίγο πριν πεθάνει της έδωσε ένα μαγικό φίλτρο φτιαγμένο με το αίμα του και της είπε ότι αν το χρησιμοποιήσει αλείφοντας τα ρούχα του Ηρακλή, αυτός δεν θα ξανακοιτάξει άλλην γυναίκα. Νομίζοντας πως έτσι λοιπόν θα ξανακερδίσει την αγάπη του Ηρακλή, αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει. Όταν έμαθε από το Λίχα ότι ο Ηρακλής ετοίμαζε θυσία στον Κηναίο Δία πέρα στην Εύβοια και ότι χρειαζόταν τη λαμπρή του φορεσιά είπε στο Λίχα ότι θα την ετοιμάσει μόνη της και θα του την δώσει να την πάει.

Πήγε η Δηιάνειρα στο δωμάτιό της βρήκε τη φιάλη με το αίμα του Νέσσου και μ’ ένα κομμάτι μαλλί που βούτηξε στο φίλτρο άλειψε όλο το χιτώνα του Ηρακλή. Πρόσεξε όλα να τα κάνει μακριά από τις ακτίνες του Ήλιου και τις φλόγες της φωτιάς, όπως την είχε ορμηνέψει ο Κένταυρος Νέσσος. Ύστερα έβαλε τον χιτώνα σ’ ένα ξύλινο κουτί, το έδωσε στο Λίχα να το πάει στον Ηρακλή και ήταν βέβαιη πως έτσι θα την ξαναγαπήσει.

Πήρε ο Λίχας το κουτί και πήγε στην Εύβοια όπου βρήκε στο ακρωτήρι Κηναίο τον Ηρακλή να σφάζει τα ζώα για τη θυσία. Φόρεσε τότε τον λαμπρό του χιτώνα, άναψε τη φωτιά και άρχισε τη θυσία. Όμως καθώς μεγάλωνε η φωτιά ο ιδρώτας έτρεχε στο κορμί του Ηρακλή και ξεκίνησαν φριχτοί πόνοι να τον ξεσκίζουν. Καταριόταν το Λίχα, μα ο Λίχας του έλεγε πως ήταν έργο της Δηιάνειρας. Ο Ηρακλής βούτηξε τότε τον Λίχα και τον εκσφενδόνισε με τέτοια ορμή που τον σκότωσε. Τα κομμάτια του Λίχα πέσαν στη θάλασσα του Β. Ευβοϊκού και γίναν τα Λιχαδονήσια.

Τραβούσε ο Ηρακλής το χιτώνα και μαζί φεύγαν κομμάτια από τις σάρκες του. Μην αντέχοντας άλλο το βασανιστήριο ζήτησε απ’ τους δικούς του ανθρώπους και τον πήγαν απέναντι στη Στερεά Ελλάδα στο βουνό της Οίτης. Φτιάξαν με ξύλα μια μεγάλη πυρά, τον έβαλαν πάνω και κανείς τους δεν ήθελε να την ανάψει. Πέρασε τότε από εκεί ο Φιλοκτήτης που την άναψε και πήρε ως δώρο τα βέλη του Ηρακλή. Όμως ενώ περίμεναν να καεί ο ήρωας, έγινε κάτι θαυμαστό. Άστραψε και βρόντηξε και ένα σύννεφο στάθηκε πάνω από τη φωτιά. Όταν διαλύθηκε το σύννεφο δεν υπήρχε πουθενά ο Ηρακλής. Όλοι τότε κατάλαβαν πως τον πήραν μαζί τους οι θεοί στον Όλυμπο, να ζήσει για πάντα αθάνατος.

Πηγές : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.4. σελ.114 - 118, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.

Σχολικό βιβλίο: Μαϊστρέλλη, Σ., Καλύβη, Ε., Μιχαήλ, Μ., Ιστορία Γ΄Δημοτικού, Από τη Μυθολογία στην Ιστορία. σελ.38, ΟΕΔΒ, 2005.

Στεφανίδης, Μ. Ελληνική Μυθολογία, τ.13 Ηρακλής, εικον. Στεφανίδης Γ., σελ.110-112, Εκδόσεις Σίγμα, Αθήνα 2003 (8η έκδοση).