ΗΡΑ

Η Ήρα είχε μεγάλο σύνδεσμο με την Εύβοια. Λέγανε ότι μια νύμφη της Εύβοιας η Μάκρις, ήταν τροφός της Ήρας. Η μητέρα της Ήρας η Ρέα είχε μεγάλες σκοτούρες με τη διαμάχη του Κρόνου του άντρα της, με το γιο τους τον Δία. Αυτοί οι δυο τσακώνονταν για τη διαδοχή στην εξουσία. Έτσι η Ρέα δεν μπορούσε να ταΐσει την Ήρα και την έδωσε στη Μάκρι να την προσέχει και να την θρέφει.

Πηγή : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.2. σελ.90, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.

Άλλοι πάλι λέγανε πως η παραμάνα της Ήρας ήταν μια κοπέλα, η Εύβοια. Αυτήν θήλαζε η Ήρα όταν ήταν μωρό, μια και η Ρέα δεν μπορούσε να το κάνει. Μάλιστα ισχυρίζονταν πως γι’ αυτό πήρε αυτό το όνομα το νησί.

Πηγή: Παπαποστόλου, Τ. Το κλειδί του Αιγαίο. Εκδόσεις Άγκυρα, Αθήνα1995.

ΗΡΑ - ΔΙΑΣ

Από πολύ παλιά λοιπόν οι κάτοικοι στην Εύβοια λάτρευαν τη θεά Ήρα και της έφτιαχναν ναούς και ιερά σε πολλά μέρη του νησιού.

Λέγανε μάλιστα πως όταν ερωτευθήκανε ο Δίας με την Ήρα συναντιόνταν κρυφά στο βουνό που είναι πάνω από την Κάρυστο. Εκεί έδιναν τα ερωτικά ραντεβού τους και βρίσκονταν μακριά από τα μάτια όλων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το βουνό αυτό να ονομαστεί Όχη από τη αρχαία ελληνική λέξη «Οχεία» που σημαίνει ερωτική συνάντηση.

Αργότερα οι δυο θεοί παντρεύτηκαν. Και οι γάμοι τους έγιναν με θεϊκές γιορτές και πανηγύρια. Και ο γάμος έγινε στις καταπράσινες πλαγιές του όρους Καντήλι, στο «Νυμφικό Ελύμνιο». Αυτό το όμορφο Ελύμνιο είναι η σημερινή Λίμνη στην ακτή της Β.Δ. Εύβοιας.

Πηγές: Καλέμης, Α., Μια φορά κι έναν καιρό εκεί στην Εύβοια… Η ιστορία της Εύβοιας για μικρά και μεγάλα παιδιά. Ευβοϊκές Εκδόσεις Κίνητρο, Αθήνα,2003.

Καραπασχαλίδου, Α. Χαλκίδα, Η προσωπογραφία της πόλης μεσ’ από την οδική ονοματοθεσία της, Χαλκίδα, 2012, σελ. 63-64.

Μια φορά η Ήρα, απαυδισμένη από τις απιστίες του Δία, αποφάσισε να τον χωρίσει. Τον παράτησε λοιπόν και πήγε στην Εύβοια. Εκείνος πάλι σαν είδε πως δεν τα κατάφερε να την πείσει να επιστρέψει, πήγε και βρήκε τον βασιλιά των Πλαταιών, τον γέρο Κιθαιρώνα, που ήταν γνωστός για τη σοφία του. Αυτός δασκάλεψε τον Δία να πάει ένα ξόανο, να το ντύσει νύφη, να το φορτώσει σε μια άμαξα που να τη σέρνουν δυο βόδια και να διαδώσει πως παίρνει γυναίκα του την Πλάταια, την κόρη του Ασωπού. Έτσι και έκανε ο Δίας. Μόλις το πληροφορήθηκε η Ήρα, έφτασε επιτόπου, όρμησε πάνω στην άμαξα, ξέσκισε τον πέπλο της νύφης και σαν είδε το ξόανο, γέλασε ευχαριστημένη που ήταν ψέμα και συμφιλιώθηκε με τον Δία.

Πηγή : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.2. σελ.92, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.

ΗΡΑ και Σεμέλη - ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Η Ήρα ήταν εκδικητική και σκληρή σε όσους δε λογάριαζαν τη δύναμή της. Γι’ αυτό την έλεγαν και Ήρα η τιμωρός.

Κάποτε ο Δίας την απάτησε με την Σεμέλη και η Σεμέλη έκανε ένα γιο, το θεό Διόνυσο. Ο Δίας έδωσε το παιδί για τάισμα και για να τον προσέχει στη νύμφη Μάκρι στην Εύβοια που έγινε γνωστή ως η τροφός του Διονύσου. Αυτή η νύμφη πήρε το όνομά της από το μακρουλό σχήμα του νησιού και μάλιστα κάποιοι πολύ παλιά λέγανε και το νησί με αυτό το όνομα. Για αυτήν λέγανε πως ήταν η πιο παλιά θεότητα και ηρωίδα του νησιού και τη λάτρευαν σε πολλά μέρη της Εύβοιας.

Η Ήρα τώρα, μαθαίνοντας την απιστία του Δία με τη Σεμέλη, την πλησίασε και την έπεισε να ζητήσει από τον εραστή της τον Δία, να παρουσιαστεί μπροστά της με την αληθινή θεϊκή του λάμψη. Η Σεμέλη το έκανε και παρόλο που ο Δίας προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη, αυτή αρνήθηκε σίγουρη ότι έτσι θα αποδειχτεί η αγάπη που της είχε. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Δίας μπροστά στη Σεμέλη με όλη του τη λάμψη η Σεμέλη κάηκε. Η Ήρα χάρηκε, αλλά δεν της έφτανε μόνο αυτό. Τιμώρησε τη Μάκρι, επειδή ανέλαβε το τάισμα του μικρού Διονύσου, παράνομου γιου του Δία και την έδιωξε από το νησί της, την Εύβοια.

Πηγή : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.2. σελ.93, και 95-96, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.

ΗΡΑ και Ινώ

Η Ινώ ήταν κόρη του Ινάχου από το Άργος. Ήταν ιέρεια της Ήρας, αλλά την πόθησε ο Δίας και κατάφερε να την κάνει δική του. Η Ήρα την κυνήγησε και κατά μία παράδοση, γέννησε το γιο της τον Έπαφο, στην Εύβοια μέσα σε μια σπηλιά. Αργότερα αυτός ο γιος έγινε βασιλιάς στην Αίγυπτο.

Πηγή : Κακριδής, Ι.Θ., (επιμ.), Ελληνική Μυθολογία, τ.3. σελ.168, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1986.